Nakita ko na ang tunay na yaman ay hindi nasa malaking panalo, kundi sa tahimik na pagpapahinga. Sa bawat spin, natutunan kong ang kalma ang totoong biyaya.

Natutunan ko bilang nagtataguyod ng komunidad sa Chicago: ang pag-spin ay hindi tungkol sa tadhana, kundi sa ritmo, pagpapahinga, at panatnay. Ito ay hindi kasing—ito ay ritwal: isang gabing paglalakbay sa mga dahon.

Natutunan kong ang tunay na kalayaan ay nasa pagpahinga, hindi sa paglalaro. Sa bawat tahimik na sandali, nakikita ko ang ginto—hindi ang panalo, kundi ang pagbabalik sa sarili.

Matuto kung paano naging malikhaing ritual ang 'Wealth Tree' para sa akin—hindi para manalo, kundi para mabuhay nang buo. Mga alaala, pahinga, at pagkakaisa sa sarili. Ang kasiyahan ay hindi dito sa panalo.

Bilang isang psychologist at tagapagtatag ng kuwento, napagtanto ko na hindi ang panalo ang tunay na layunin—kundi ang kalayaan mula sa pangunguna. Ito ay isang eksena ng pagbabago: kapag nawala mo lahat, baka matagpuan mo ang totoo mong sarili.

Bago ako maglaro para iwasan ang takot at pagod, ngayon ay naglalaro nang may kamalayan. Narito kung paano ko nabago ang aking ugnayan sa 'Wealth Tree'—hindi para sa pera, kundi para sa kapayapaan at katotohanan.

Ang 'Wealth Tree' ay hindi lang laro—ito ay mirror ng ating mga ugat. Matuto kung paano maglaro nang may layunin, hindi takot. Ang kaligayahan ay nasa pag-ulan, hindi sa panalo.

Matuto kung paano maglaro ng Fortune Tree nang may layunin—hindi para sa pera, kundi para sa kaligayahan at kapayapaan. Isang gabay na puno ng pag-unawa sa sarili at balanse.

Bilang isang manunulat na nakabatay sa psychology, ibinabahagi ko ang aking karanasan sa pagkalugi sa 'Wealth Tree'—hindi bilang tagumpay, kundi bilang kalayaan. Matuto kung paano maging totoo sa sarili habang naglalaro.