Totoo Ba Talagang Laro Ka?

Tanda ko nang unang pag-upo ko sa Wealth Tree—hindi bilang manlalaro na naghahanap ng jackpots, kundi bilang tao na nakalimutan ang paghinga. Ang mga golden leaf ay hindi prize—kundi tugon ng mas malalim. Ang bawat spin ay higit pa sa luck; ito’y ritwal: isang tahimik na sayaw sa gitna ng aking apartment, kung sa katahimikan ang tinig ay mas malakas kaysa anumang payout.

Hininto ko ang paglalaro nang maunawaan: ang kayamanan ay hindi natitiyak sa pagsisikat—kundi binubuo sa paglakad palayo dito.

Hindi mo kailangan ng mas maraming reward—kundi mas kaunting distraction. Hindi mo kailangan ng mas mabilis na payout—kundi mas payat na pagiging present.

Sumali ako tonight—not to chase trees—but to sit beneath them.